*Του
Παναγιώτη Μίχου
Εξ αφορμής των συλλαλητηρίων –αυτού στη Θεσσαλονίκη και αυτού που επίκειται στην Αθήνα-, τις τελευταίες μέρες άνοιξε και πάλι στο δημόσιο διάλογο η κουβέντα περί πατριωτισμού και πατριωτών. Πως είναι οι σωστοί πατριώτες; Και μάλιστα ποιοι; Εν προκειμένω, όσοι επέχουν ή όσοι απέχουν των συλλαλητηρίων; Ξεκίνησε έτσι μια ατέρμονη συζήτηση με επιχειρήματα ένθεν κακείθεν.
Προφανώς, ο καθένας εκφράζει την αγάπη του προς την πατρίδα με τον δικό του τρόπο. Ορισμένοι νιώθουν την ανάγκη να συμμετάσχουν στα συλλαλητήρια, γιατί θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο συνδράμουν την ελληνική κυβέρνηση και διατρανώνουν την άποψή τους για το ονοματολογικό· άλλοι διότι θέλουν να λοιδορήσουν την κυβέρνηση· άλλοι γιατί προσπαθούν να «καπελώσουν» αυτές τις λαϊκές και πολυπληθείς συνάξεις προκειμένου να δημιουργήσουν κάποιο νέο πολιτικό σχηματισμό, που θα είναι «απόρροια του συλλαλητηρίου και αναγκαιότητα», όπως θα υποστηρίξουν. Εντέλει, για όποιον λόγο και αν συμμετέχει ο καθένας είναι δικαίωμά του.
Άλλοι, πάλι, πιστεύουν πως το συλλαλητήριο δε προσφέρει κάτι· θεωρούν ότι -στο εν λόγω ζήτημα- η διενέργεια συλλαλητηρίων δεν βοηθά ουσιαστικά· ακόμα, και ότι η εξωτερική πολιτική σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος δε γίνεται να καθορίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.Είναι δικαίωμα του καθενός να ακολουθεί όποια θεώρηση επιθυμεί. Ούτε όσοι συμμετέχουν στα συλλαλητήρια είναι «ψεκασμένοι και ακροδεξιοί» ούτε όσοι απέχουν «ελιτιστές και απάτριδες», όπως διαβάζουμε τόσες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στο τύπο. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Το χειρότερο είναι ότι και πάλι, σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, κατά την οποία διακυβεύεται ένα σοβαρό εθνικό θέμα που μας ταλαιπωρεί σχεδόν 30 χρόνια, είμαστε «διχασμένοι». Χωριζόμαστε σε «στρατόπεδα» και βρίζουμε οι μεν τους δε και τούμπαλιν. Κι εκεί χάνεται το μέτρο· Γιατί χάνεται η ουσία! Και η ουσία δεν είναι ποιος έχει περισσότερο ή λιγότερο δίκιο, αλλά τι θα ευνοήσει την πατρίδα.
Άποψη μου είναι ότι τα εν λόγω συλλαλητήρια δεν προσφέρουν· ούτε στην διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας ούτε στην σταθερότητα της πολιτικής ζωής του τόπου. Θεωρώ, επίσης, πως η εξωτερική πολιτική δε γίνεται με συλλαλητήρια. Δεν δύνανται να καθορίζονται έτσι οι διεθνείς σχέσεις ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Ειδικά σε ένα ζήτημα που τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Ανατρέξτε σε έγγραφα της ελληνικής κυβέρνησης την δεκαετία του 1960 -κυκλοφόρησαν πρόσφατα στο διαδίκτυο- και δείτε πως αποκαλεί την γείτονα χώρα· ή, αναρωτηθείτε τι σημαίνει το «Μ» από το ακρωνύμιο Π.Γ.Δ.Μ.· μέλι σίγουρα όχι.
Επουδενί όμως δεν πρόκειται να κατακρίνω, να κοροϊδέψω ή να υποτιμήσω όσους συμπολίτες μου επιθυμούν να διαδηλώσουν. Μεταξύ αυτών θα βρίσκεται και ο πατέρας μου.
Βέβαια, μερικούς ακραίους που θα φωνάξουν αντιδημοκρατικά και αντιπολιτικά συνθήματα, δεν θα τους χειροκροτήσω. Διαχρονικά έχουν κάνει πολύ κακό στον τόπο οι «υπερ-πατριώτες». Επί «υπέρ-πατριωτών» συντελέστηκε η τραγωδία της Κύπρου. Απλοϊκή ή όχι ως σκέψη, στηρίζεται σε ένα ματωμένο για τον ελληνισμό δεδομένο.
Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι αγαπάμε την πατρίδα μας! Είμαστε περήφανοι γι αυτήν∙ για το ένδοξο παρελθόν της, για την ιστορία της, για όσα πρεσβεύει το να είσαι Έλληνας. Και ευελπιστούμε, να περηφανευόμαστε και με μελλοντικά επιτεύγματα του έθνους μας. Αλλά με ψυχραιμία!
Φοιτώ στο πανεπιστήμιο, και μεταξύ των άλλων επιχειρώ να μάθω για την εξωτερική πολιτική. Ξέρω ότι δεν ξέρω, ή έστω ότι γνωρίζω ελάχιστα πράγματα και προσπαθώ να είμαι συγκρατημένος. Αν όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουν, έχει καλώς. Κάποτε, λογικά, θα μάθω κι εγώ. Πάντως, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιλώντας στο ελληνικό κοινοβούλιο (1977) για θέματα εξωτερικής πολιτικής είπε «είναι προτιμότερο να σιωπά κανείς, όταν δεν έχει να πει κάτι καλύτερο της σιωπής». Δε μάθαμε να σιωπούμε ποτέ και σε καμία περίσταση· όλοι τα ξέρουμε όλα και συνήθως κραυγάζουμε.
*Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και απόφοιτος του Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας
