Του Νίκου Χιδίρογλου
Ποιοι δεν το περίμεναν; Μόνο όσοι θεωρούσαν ότι τα περί σύγκρουσης Ουάσιγκτον – Βερολίνου ήταν σχήματα της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ. Κι όμως, δεν ήταν. Και πλέον, αποδείχθηκε. Ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι πλέον σαφές πως δεν σκοπεύει να ακολουθήσει τον δρόμο των προκατόχων του, «ταΐζοντας» το τέρας της παγκοσμιοποίησης εις βάρος της ειρήνης και της ανάπτυξης της χώρας του. Και προστατεύει επίσης τα συμφέροντα των Αμερικανών φορολογουμένων, θεωρώντας πως το έλλειμμα των ΗΠΑ στο εμπορικό ισοζύγιο με τη Γερμανία, είναι μια ιστορία που πρέπει να λάβει ένα τέλος. Όπως πρέπει να λάβει ένα τέλος και η μη καταβολή χρημάτων στο ΝΑΤΟ από κάποια μέλη της Συμμαχίας, που στο ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια», διάλεξαν το πρώτο, θεωρώντας πως για την άμυνά τους θα πλήρωναν εις αεί οι Αμερικανοί φορολογούμενοι.
Ανησυχούν κάποιοι απ’ όλα αυτά; Πολλοί. Πλην του ανάστατου Βερολίνου, οι τυχοδιωκτικές πολιτικές ηγεσίες των κρατών της Βαλτικής, ο Ερντογάν, ο Μακρόν, ο Σόρος και το διεθνές σύμπλεγμα των ΜΚΟ, το αλβανικό λόμπι, οι γραφειοκράτες των διεθνών οργανισμών, μεταξύ πολλών άλλων. Και σωστά ανησυχούν οι προαναφερόμενοι. Διότι, έρχονται δύσκολες εποχές για αυτούς όλους. Καιρός ήταν.
