Του Νίκου Χιδίρογλου
Η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, ούτε γίνεται να συνεχιστούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις μετά το δημοψήφισμα στη γείτονα χώρα. Αυτά έχουν επισημανθεί εδώ και δεκαετίες, αλλά η ευρωπαϊκή αριστερά κυρίως, αν και όχι μόνο, αρνείται να τα ακούσει. Επιθυμεί άλλωστε το τροτσκιστικό «ιερατείο» της Δύσης την ενδυνάμωση του Ισλάμ στην Γηραιά Ήπειρο αλλά και στις ΗΠΑ, θεωρώντας πως έτσι θα συντριβούν ο χριστιανισμός και οι αξίες του που έχουν διαχρονικά διαποτίσει την αστική τάξη. Και παίζει με τη φωτιά η παρεούλα που προσπαθεί να επιβάλει την αποϊεροποίηση της ανθρώπινης ζωής και την παρακμή, έχοντας συμμαχήσει με το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Απύθμενος οπορτουνισμός, με μεγάλη δόση ιδεολογικού αμοραλισμού. Δείτε την αδιάφορη στάση που τηρούν έναντι της ισλαμικής τρομοκρατίας οι αριστεροί Μακρόν και Μελανσόν στη Γαλλία και θα καταλάβετε.
Φυσικά, στην Τουρκία το μάτι έκλειναν και διάφοροι άλλοι – όχι όλοι - της ευρωπαϊκής δεξιάς, υπακούοντας όμως σε εντολές βιομηχανικών κύκλων. Αλλά, η άνοδος των κομμάτων της ριζοσπαστικής δεξιάς αποθάρρυνε τις ιδεολογικοπολιτικές «σχοινοβασίες» κάποιων. Κι έτσι, το πρότζεκτ της τουρκικής ένταξης, θα θαφτεί οριστικά. Πλέον, μετά την ολοκλήρωση του δημοψηφίσματος, δεν ενδιαφέρει ούτε τις Βρυξέλες, ούτε το Βερολίνο, ούτε την Άγκυρα, ούτε κανέναν άλλον. Και κυρίως, δεν ενδιαφέρει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ούτε φυσικά και τους σοσιαλιστές, που πλέον δεν έχουν καμία δικαιολογία για να συνεχίσουν μια συζήτηση για την τουρκική ένταξη. Και αν υπάρχει κάτι ευχάριστο από την ιστορία του τουρκικού δημοψηφίσματος, είναι αυτή.
