«Θησαυρός» δημιουργίας και υψηλής αισθητικής αντίληψης και πάνω απ’ όλα, μια σπουδαία πηγή δημιουργικότητας. Ο λόγος για την Άντα Θωμά, μια από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία, creative director στη χώρα, η οποία δέχθηκε να μιλήσει στο attkinews.gr και να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Τα λόγια της Άντας, η οποία δραστηριοποιείται και διαδικτυακά μέσω του www.glyfadametropolitans.com, είναι «οδηγός» για τους νέους επαγγελματίες.
Στον Νίκο Χιδίρογλου
Πως είναι κάποιος να δημιουργεί μέσα στην κρίση; Πως μπορεί να αντιμάχεται τα συναισθήματα που δημιουργούνται, παρατηρώντας τα τεκταινόμενα; Υπάρχει έμπνευση μέσα στη γενικευμένη απόγνωση;
Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε και πολύ χαρούμενοι. Τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι ανάμεικτα, αντιφατικά, με έντονο «contrast» και πολλές φορές αρνητικά. Αλλά ποιος είπε ότι κανείς για να δημιουργήσει πρέπει απαραίτητα να είναι χαρούμενος; Εξάλλου, από περιόδους πολύ δύσκολες, έχουν γεννηθεί σπουδαία έργα, σε όλους τους τομείς της τέχνης, όπως επίσης και της διαφήμισης και της επικοινωνίας. Ο πόνος, η δυστυχία, η φτώχεια, η ανασφάλεια, αν δεν αφήσεις να σε καταβάλουν, μπορούν να γίνουν στα χέρια σου μια «παλέτα» πολύχρωμη με γυαλιστερά πινέλα, με τα οποία θα μεταμορφώσει κανείς την απόγνωση, σε προσπάθεια και στόχους. Άρα, τα συναισθήματα δεν τα αντιμαχόμαστε, τα παρατηρούμε, τα υιοθετούμε και τα εκτονώνουμε δημιουργικά. Εκεί αρχίζει η τέχνη. Η οποία επίσης, δημιουργεί συναισθήματα. Άλλωστε, το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Αλλά, μην τα περιμένουμε όλα από τον ήλιο…
Βασικότερο κομμάτι της δουλειάς σας, η διαφήμιση. Υπάρχει όμως σήμερα διαφήμιση;
Η διαφήμιση είναι σαν ένα σήριαλ καθημερινό, που κρατάει χρόνια, δεν σταματάει ποτέ. Απλά αλλάζουν οι ηθοποιοί, οι παραστάσεις, οι προσωπικές αγκύλες, τα χρώματα, η μόδα, το μέγεθος του budget, οι στόχοι και τα παρασκήνια... Μόνο όταν πάψει να υπάρχει το εμπόριο, υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχει η διαφήμιση. Όσο υπάρχουν νέα προϊόντα και υπηρεσίες ή και παλαιότερα που τραβούν το ενδιαφέρον του καταναλωτικού κοινού, η διαδικασία γνωστοποίησης θα συνεχίζεται και θα διαμορφώνεται ανάλογα. Και αυτό γιατί εμπεριέχονται σε αυτήν πολλοί τομείς και κλάδοι. Όπως ο σχεδιασμός της οπτικής επικοινωνίας, αλλά και της ακουστικής επιρροής, το ραδιόφωνο, που όλα έχουν όμως σκοπό την επίκληση στο συναίσθημα ή και στη λογική. Στις μέρες μας θα έλεγα ότι υπάρχει σε ευρύτερο φάσμα από ό,τι παλαιότερα και αυτό οφείλεται στη διεύρυνση του ηλεκτρονικού Τύπου. Όλα αυτά τα μέσα διαφημίζουν, «διαφημίζουν», ή δυσφημίζουν. Άλλο προϊόντα, άλλο υπηρεσίες, άλλο τις απόψεις του, ή κάποιων άλλων.
Πόσο έχουν αλλάξει τη δουλειά σας τα κοινωνικά μέσα; Είναι η απήχηση των κοινωνικών μέσων στην Ελλάδα, ίδια με εκείνη των άλλων χωρών της Δύσης; Έχουν δημιουργήσει αγορά τα κοινωνικά μέσα;
Η δουλειά των σχεδιαστών που αφιερώσαμε τη ζωή μας στα έντυπα μέσα, έχει αλλάξει άρδην. Μπήκαμε όλοι απότομα, όσοι είχαν τα απαιτούμενα «skills», στον ηλεκτρονικό Τύπο και άρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από πλευράς τεχνικής, έχουμε λιγότερες αγκύλες σε σχέση με τις εφαρμοσμένες τέχνες, αλλά για να σταθεί κάποιος αποτελεσματικά στα social media, απαιτούνται πολλές, μα πολλές δεξιότητες. Όσον αφορά στις διαφορές αυτών στην Ελλάδα ή στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, πιστεύω ότι είναι οι εξής δύο: της κουλτούρας της κάθε χώρας και του επιπέδου της επιτυχίας που ο κάθε ένας διαφημιστής ή και καλλιτέχνης έχει στοχεύσει να αγγίξει. Όμως, τι σημαίνει επιτυχία για τον κάθε ένα από εμάς; Πιστεύω πως ναι, έχουν δημιουργήσει αγορά τα κοινωνικά μέσα. Απλά, δεν αναδεικνύεται ακόμα γιατί, οι επιχειρηματίες σε μεγάλο ποσοστό πνέουν τα λοίσθια και επιπλέον δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τον επαγγελματία του κλάδου μας, μιας και ο καθένας μπορεί εύκολα να δηλώσει σήμερα ότι είναι διαφημιστής.
Τι θα μπορούσε να σας εμπνεύσει περισσότερο σήμερα;
Αυτό που με εμπνέει σήμερα και πάντα – εδώ και τριάντα χρόνια στον χώρο της επικοινωνίας - και όσο θα μεγαλώνω είναι ένα: το συναίσθημα. Αν και είναι πέντε – έξι όλα κι όλα τα συναισθήματα, μού βγαίνει μια επιτακτική ανάγκη να τα κάνω «merge» σε ένα, μέσω της δημιουργίας. Και μέσα σε αυτή εμπεριέχονται όλα: ευτυχία, θλίψη, θυμός, φόβος, έκπληξη, αηδία. Σαν να λέμε δηλαδή, λευκό, μαύρο, κόκκινο, μωβ, πορτοκαλί, καφέ. Βέβαια όλα αυτά είναι σχετικά και όχι απόλυτα. Πώς είναι δυνατόν να μην μας εμπνέουν; Αφού υπάρχουν γύρω μας παντού και μέσα μας. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι όσο μαύρο και αν υπάρχει γύρω μας, μπορεί να μας εμπνεύσει. Εμένα πάντως, ναι. Αλλοίμονο αν μας καταπιεί…
Γιατί έχουμε «θέμα» με την αισθητική στην Ελλάδα; Πόσο αυτό επηρεάζει τη δουλειά σας; Το λαμβάνετε υπόψη όταν δημιουργείτε;
Δεν γνωρίζω αν είναι μόνο στην Ελλάδα, αλλά, όντως εδώ έχουμε. Όπου και να γυρίσει το μάτι σου, στα κανάλια, στα λίγα έντυπα πια, στις βιτρίνες, στο internet, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, επικρατούν η προχειρότητα και η «φτήνια» με ό,τι σημαίνει αυτό. Αυτό, θα μου πείτε, οφείλεται στην κρίση και στα χαμηλά ή ανύπαρκτα budgets. Μήπως οφείλεται όμως και στο ότι πλέον στους πιο νέους ανθρώπους, από τους οποίους περιμένουμε να κάνουν την έκπληξη στη δημιουργία, απευθύνονται ερεθίσματα, εικόνες και επιρροές, χαμηλού επιπέδου; Πολύ χαμηλού όμως; Τη δουλειά μου, επαναλαμβάνω, δεν την επηρεάζουν ούτε οι ασχήμιες γύρω μου, ούτε η κρίση. Τα οικονομικά, προφανώς και έχουν επηρεαστεί, όλων μας. Αλλά όταν δημιουργείς, πολύ περισσότερο όταν έχεις την ευθύνη εταιρειών που περιμένουν από σένα πολλά, δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις εκπτώσεις στην τέχνη, στην επικοινωνία, στη γνώση, στην προσφορά, στο συναίσθημα και στη δημιουργία.
