Ένας επιστήμων και λογοτέχνης, που διακρίνεται για τη βαθιά
του μόρφωση και καλλιέργεια, ανταποκρίθηκε θετικά στην πρόσκληση του attikinews να μας
μιλήσει. Και η συνέντευξη μαζί του, βγάζει πολλά. «Πληρώνουμε την ατολμία της
Δεξιάς, τον λαϊκισμό της Αριστεράς, την
ασυδοσία των οργανωμένων μειοψηφιών, την ατιμωρησία των επιτήδειων και την
διασπάθιση εθνικού κεφαλαίου», μας λέει ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης,
προσθέτοντας ότι «είναι σημείο των καιρών να έχουμε υπουργό Παιδείας έναν
άνθρωπο που δεν κατάφερε να τελειώσει το Πανεπιστήμιο».
Στον Νίκο
Χιδίρογλου
«Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει», το 2012 και τα
«Ημερολόγια χαρμολύπης», δύο χρόνια αργότερα. Δημιουργήσατε μέσα σε χρόνια
κρίσης και εν πολλοίς και χρόνια μιζέριας και θλίψης. Πως επηρέασε αυτό τα έργα
σας;
Η κρίση αποτέλεσε την αφορμή για να γράψω και τα δυο βιβλία. Οπότε,
προφανώς, με επηρέασε. Ομως, μέσα από
την κρίση ήθελα να δημιουργήσω χαρακτήρες,
με αρχές και αξίες, που αντέχουν, συνεχίζουν, αγωνίζονται και στο τέλος δικαιώνονται. Μετά
από μια περίοδο ευμάρειας, βασισμένης σε δανεικά, είναι ομολογουμένως δύσκολο
να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Έτσι, αντί
να αναζητάμε λύσεις, ψάχνουμε για... εξωτερικούς εχθρούς. Παραμυθιαζόμαστε με
αυταπάτες για ν’ αποφύγουμε την αλήθεια. Η κρίση είναι αποτέλεσμα της
παταγώδους αποτυχίας της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου, στην οποία ανήκω
και εγώ. Πληρώνουμε την ατολμία της Δεξιάς, τον λαϊκισμό της Αριστεράς, την ασυδοσία των οργανωμένων μειοψηφιών, την
ατιμωρησία των επιτήδειων και την διασπάθιση εθνικού κεφαλαίου. Ώρες - ώρες σκέφτομαι ότι αυτά που βιώνουμε τα
τελευταία χρόνια είναι η Νέμεσις για την εθνική ύβρι που διαπράξαμε. Η Κάθαρσις
είναι μια διαδικασία επώδυνη. Όμως, η λύτρωση θα έρθει γιατί αυτή η χώρα έχει
βαθειά θεμέλια.
Γίνεται
να θεωρείται κάποιος μορφωμένος, χωρίς να διαβάζει λογοτεχνία; Υφίσταται
μόρφωση χωρίς καλλιέργεια;
Έχω συναντήσει πολλούς «μορφωμένους», με χαρτιά και με πτυχία,
χωρίς αρχές και αξίες. Κυνικούς, αλαζόνες, αδίστακτους. Μερικές μάλιστα φορές να φωτογραφίζονται πίσω
από τεράστιες βιβλιοθήκες! Η καλλιέργεια, κατά τη γνώμη μου, είναι έννοια ευρύτερη και ανώτερη, τόσο σε
προσωπικό, όσο και κοινωνικό επίπεδο, από τη μόρφωση. Όπως έλεγε ένας δάσκαλός
μου «μόρφωση» είναι αυτό που αποκτάμε. Καλλιέργεια, η μετουσίωση της μόρφωσης
σε, ηθικές και κοινωνικές, αρχές και
αξίες. Δεν το καταφέρνουν όλοι.....
Η λογοτεχνία εκπαιδεύει τον αναγνώστη, τον βοηθάει να αναπτύξει
την ψυχή του σε υψηλότερα επίπεδα, να
δημιουργήσει έναν κώδικα αξιών, να γίνει, με άλλα λόγια, καλύτερος άνθρωπος. Να
αντιμετωπίζει με γενναιότητα τις δυσκολίες. Ας ακολουθήσουμε την προτροπή του
Ελύτη, ο οποίος μας συμβουλεύει: «Όπου
και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε
Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.»
Ο
μηδενισμός επελαύνει, όπως και ο εθνομηδενισμός. Μπορούμε να μιλήσουμε για
σημεία των καιρών;
Δυστυχώς, στη σκιά του Σωκράτη ζούσε και ένας Άνυτος, πίσω από
τον Λεωνίδα κρυβόταν και ένας Εφιάλτης, μαζί με τη δάφνη ευδοκιμούσε και το
κώνειο. Ουδέποτε μας έλειψαν οι μηδίζοντες, πρόθυμοι να δεχθούν τα δώρα του
Σατράπη προσφέροντας γη και ύδωρ. Όμως, περνούσαν, αλλά δεν ρίζωναν. Αυτή η γη τους ξερνούσε στο πυρ το εξώτερον. Η
θωριά των «μαρμάρων» της και οι παρακαταθήκες των μνημείων της γέμιζαν με το
φώς της ελπίδας και την γλυκειά προσδοκία της Ανάστασης. Η απάντηση, λοιπόν, σ’
όλους αυτούς είναι ο στίχος του Χριστιανόπουλου: «και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως
ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος!» Αν με προβληματίζει κάτι, είναι η επέλαση που
γίνεται στον χώρο της Παιδείας από ιδεοληπτικούς και άσχετους. Είναι σημείο των
καιρών να έχουμε υπουργό Παιδείας έναν άνθρωπο που δεν κατάφερε να τελειώσει το
Πανεπιστήμιο. Και λυπούμαι που σ’ ένα
τόσο κρίσιμο τομέα διαρκώς αυτοσχεδιάζουμε και αποδειχθήκαμε ανίκανοι να
διαχειριστούμε αυτόν τον τεράστιο πλούτο που μας κληρονόμησαν οι πρόγονοί μας.
Κατάγεστε
από τον Έβρο. Τι μπορούν να προσδοκούν σήμερα οι ακρίτες μας από το κράτος;
Τίποτα απολύτως! Κοιτάξτε, εγώ μεγάλωσα σ’ ένα χωριό δίπλα στα σύνορα. Πήγα Γυμνάσιο στο
Διδυμότειχο και από το επιβλητικό Κάστρο
του βλέπαμε, απέναντι, τα χωριά των
παπούδων μας. Η κληρονομιά μας ήταν περηφάνια,
νοικοκυροσύνη, σκληρή δουλειά, αγάπη για
τη γη και την πατρίδα. Αυτά αρκούν! Δυστυχώς,
η Θράκη αιμορραγεί εδώ και χρόνια επειδή αυτό το σπάταλο κράτος που
δημιουργήσαμε ήταν και παραμένει ανίκανο να διαχειριστεί τα αυτονόητα.
Καταπίνει προκλήσεις, υπομένει ύβρεις, συμβιβάζεται εύκολα. Ξέχασε να διεκδικεί. Η τελευταία φορά
που έγινε κάποια σοβαρή προσπάθεια για τη Θράκη ήταν από την διακομματική
επιτροπή που είχε επικεφαλής την Βιργινία Τσουδερού. Ιδέες υπάρχουν, προτάσεις
υπάρχουν, άνθρωποι ικανοί υπάρχουν. Θέληση, αποφασιστικότητα και οργάνωση
αναζητούνται...
