«Αν μας άκουγαν όλοι αυτοί που τους τα λέγαμε και ακολουθούσαν τις προτάσεις μας, η πρόληψη θα λειτουργούσε και ο μικρός Μάριος μάλλον δεν θα σκοτωνόταν και αυτή είναι η πικρή αλήθεια», μας λέει στο attikinews ο επικεφαλής του Συλλόγου κατά της Εγκληματικότητας και των Ναρκωτικών, υπογραμμίζοντας ότι «φωνάζαμε, ψάχναμε να βρούμε λύσεις, απευθυνόμενοι και στην κεντρική εξουσία, αλλά κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, σχεδόν όλοι ήταν αδιάφοροι και ίσως μας θεωρούσαν γραφικούς, γινόταν η καταγραφή του προβλήματος από τους ιθύνοντες και μετά από λίγο καιρό το ξεχνούσαν».
Στη Λίνα Παρασκευοπούλου
Μπορείτε να μας εξηγήσετε πότε και πως προέκυψε ο Σύλλογος κατά της Εγκληματικότητας και των Ναρκωτικών και ποιός είναι ο ρόλος του στην κοινωνία του Δήμου Αχαρνών;
Ο σύλλογος ξεκίνησε το 2012 μετά από επιτακτική ανάγκη των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι είχαν μεγάλο πρόβλημα με την εγκληματικότητα και κυρίως με την εμπορία ναρκωτικών. Περιοχές που υπέφεραν και υποφέρουν ήταν και είναι η περιφέρεια του Δήμου Αχαρνών, όπως η Αυλίζα, η Χαραυγή, οι Άγιοι Σαράντα, το Καποτά και η οδός Βαρδουσίων στο εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου κοντά στην Αττική Οδό και στη Λεωφόρο Δημοκρατίας. Εκεί, γεννιόταν το μεγάλο πρόβλημα της εμπορίας ναρκωτικών και η μεγάλη προσέλευση των τοξικοεξαρτημένων ανθρώπων, αρρώστων, οι οποίοι επισκέπτονταν τις περιοχές για να «ψωνίσουν» και ταυτόχρονα, αν δεν είχαν λεφτά, να κλέψουν, να απειλήσουν ανθρώπινες ζωές, να απειλήσουν ηλικιωμένους, να κλέψουν από αυτούς, να μπουν σε σπίτια, να κάνουν «χρήση» μπροστά στα σκαλοπάτια των σπιτιών. Επιπλέον, οι γονείς βρίσκονταν σε ένα διαρκές άγχος για τη σωματική υγεία και την μετακίνηση των παιδιών από και προς το σπίτι. Έτσι λοιπόν, επειδή το πρόβλημα ήταν τεράστιο και δεν μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε ένα σύλλογο, με μοναδικό αντικείμενο και σκοπό τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας ως προς την εγκληματικότητα. Δηλαδή, το πρώτο βήμα ήταν να οργανωθούμε, το δεύτερο να πάμε στη δημοτική αρχή και έπειτα να δούμε πώς αυτό θα το μεταφέρουμε, στην πραγματική του διάσταση, στην κεντρική εξουσία, η οποία πιστεύουμε ότι είναι η κύρια υπεύθυνη στο να λύσει το πρόβλημα της εγκληματικότητας, της παραβατικότητας, αλλά και της εμπορίας ναρκωτικών, στις περιοχές που μαστίζονται στη Δυτική Αττική, εν γένει . Στη συνέχεια, όσο εμβαθύναμε στο πρόβλημα, συνειδητοποιούσαμε ότι ήταν τόσο δύσκολο, όχι απλά ένα «βουνό» για να το ανέβουμε αλλά ένας «τοίχος», πολλών μέτρων πάχους, που έπρεπε να σπάσουμε. Το πρόβλημα ήταν τόσο μεγάλο, τόσο πολύπλοκο, που και η τότε δημοτική αρχή δεν είχε συνειδητοποιήσει το μέγεθός του και τη δυναμική που ασκούσε στον ίδιο τον Δήμο-πολίτη. Κάναμε συναντήσεις με ανάλυση του προβλήματος, φωνάζαμε, ψάχναμε να βρούμε λύσεις, απευθυνόμενοι και στην κεντρική εξουσία, αλλά κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, σχεδόν όλοι ήταν αδιάφοροι και ίσως μας θεωρούσαν γραφικούς, γινόταν η καταγραφή του προβλήματος από τους ιθύνοντες και μετά από λίγο καιρό το ξεχνούσαν.
Ο θάνατος του μικρού Μάριου, έφερε στα φώτα της δημοσιότητας ένα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν υπάρξει αλλαγές από τότε;
Έχω κατά καιρούς τονίσει ότι ο μικρός Μάριος υπήρξε μια αρχή ενός τέλους και γι’ αυτό τις περιόδους τις έχω ονομάσει, η «πριν τον Μάριο» και η «μετά Μάριο εποχή». Η «προ Μάριου» είναι μια εποχή όπου ο σύλλογος δραστηριοποιείται, φτάνει στην κεντρική εξουσία, προσπαθεί, πηγαίνει στους τότε υπουργούς ΠΡΟ.ΠΟ., στον κύριο Δένδια και αργότερα στον κύριο Κικίλια. Δεν μας δέχονται οι ίδιοι, προσπαθούμε να αναδείξουμε το πρόβλημα, προσπαθούμε να το επικοινωνήσουμε πολυμέτωπα και οργανωμένα, να τους φωνάξουμε ότι εκεί υπάρχει πρόβλημα, ότι υπάρχει οργανωμένη εμπορία ναρκωτικών, οπλοχρησία, οπλοκατοχή, παρατεταμένοι πυροβολισμοί, διατάραξη. Και όταν λέμε διατάραξη εννοούμε την ηχορύπανση, που για ημέρες, πολλές περιοχές του Δήμου να μην μπορούν να κοιμηθούν, άρρωστοι, ηλικιωμένοι να υποφέρουν, εργαζόμενοι και σπουδαστές να μην βρίσκουν ανάπαυση. Προσπαθούσαμε να τους πείσουμε ότι αυτό το πράγμα πρέπει να το δουν και να το αντιμετωπίσουν έστω και νομοθετικά, ήταν και είναι υποχρεωμένοι. Τους προτείναμε και τους προτείνουμε να έρθουν στις περιοχές για να βιώσουν την κατάσταση, να δουν τους μαύρους καπνούς από τα διάφορα καμένα αυτοκίνητα, λάστιχα , καλώδια κλπ, θέμα περιβαλλοντικό και όχι μόνο. Να επισκεφτούν και να επιληφθούν της κατάστασης που επικρατεί στο εγκαταλειμμένο και λεηλατημένο υπερσύγχρονο σχολειό της Αυλίζας που μετά το 2008, 2009 αφέθηκε στη μοίρα των αρπακτικών, που κανείς από τους υπεύθυνους, Δήμου ή κεντρικής εξουσίας, δεν σεβάστηκε τους φόρους των Ελλήνων πολιτών. Η όλη κατάσταση κράτησε από το 2012 μέχρι το 2017, φωνάζοντας και στη σημερινή κυβέρνηση και θέλω να τονίσω κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ότι αυτοί που μας άκουσαν, μας είδαν, κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει στις περιοχές, ήταν κατά σειρά χρονική ο βουλευτής κ. Οικονόμου, ο υπουργός κύριος Πανούσης και ο υπουργός κ. Βορίδης και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσω, όταν όλοι οι άλλοι την επομένη των συναντήσεών μας, μας αγνοούσαν χαρακτηριστικά. Για την διατάραξη πήγαμε στο υπουργείο Δικαιοσύνης πάνω από πέντε φορές, σε συσκέψεις που είχαμε πιέσαμε να αλλάξει ο νόμος, επιτέλους να μας ακούσουν να καταλάβουν ότι η διατάραξη έχει να κάνει με οικιστικές περιοχές και όχι με τουριστικές, όπου εκεί ο νόμος μπορεί να λειτουργεί σωστά, αλλά στις άλλες είναι πρόβλημα επιβίωσης και κυρίως ψυχικής υγείας. Μας άκουγαν , συμφωνούσαν, μετά τίποτα. Όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δημιουργούσε μια αποπνικτική αίσθηση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων. Μετά την «Μάριου εποχή», η κυβέρνηση συνειδητοποίησε, όχι επαρκώς, την έκταση του προβλήματος και έσκυψε να βρει λύσεις, ο κόσμος ξεσηκώθηκε, έκανε το χρέος του με τέσσερις – πέντε διαδηλώσεις, και μετά περίμενε από την δημοτική αρχή και το κράτος να φανούν αντάξιοι της ψήφου των. Ο σημερινός δήμαρχος είχε την ευκαιρία, να κάνει τη μεγάλη διαφορά. Όμως, τότε δεν μπόρεσε να το εκμεταλλευτεί λύνοντάς το, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα για πολλούς, έχοντας τον κόσμο δίπλα του και μπροστάρη, και την κυβέρνηση υπό πίεση από όλο το πανελλήνιο. Και για να μην παρεξηγηθώ, εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι πολύ δύσκολο να λυθεί μόνο από έναν δήμαρχο που το υπόσχεται προεκλογικά, ή από υποψήφιους δημάρχους ονειροπόλους με φιλοδοξίες που λαϊκίζουν υποσχόμενοι ενέργειες που ακούγονται όμορφα, αλλά στην πράξη απέχουν κατά πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Με την αλληλεγγύη, τη συνεργασία και τα οργανωμένα σχέδια μέσω μιας «δημοτικής ομοψυχίας» ίσως έχουμε μέλλον ως Δήμος. Αν μας άκουγαν όλοι αυτοί που τους τα λέγαμε και ακολουθούσαν τις προτάσεις μας, η πρόληψη θα λειτουργούσε και ο μικρός Μάριος μάλλον δεν θα σκοτωνόταν και αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Υπήρξαν μέτρα, τα οποία είχαν και έχουν αρκετά κατασταλτικό χαρακτήρα, ως προς την επισκεψιμότητα των τοξικοεξαρτημένων, τη διατάραξη και τους πυροβολισμούς, αλλά η εμπορία καλά κρατεί, το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ή έστω απομακρυνθεί. Από μόνη της η ΕΛ.ΑΣ. δεν αρκεί.
Μπορείτε να μας πείτε, ποιοί είναι και πως ιεραρχούνται οι παράγοντες, αυτοί, που οδηγούν στην εγκληματικότητα, στον Δήμο;
Το πως μπορεί κανείς να ιεραρχήσει, κάποιους παράγοντες για την εγκληματικότητα και την παραβατικότητα, είναι ένα ερώτημα που αφορά όλους τους πολίτες σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο τους δημότες των Αχαρνών. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι κάποια στιγμή οι πολίτες του Δήμου άφησαν οποιονδήποτε να αγοράζει οικόπεδα ή σπίτια, χωρίς να ελέγχουν ποιοι ήταν αυτοί που αγόραζαν και τι στόχο είχαν να έρθουν στις περιοχές του Δήμου. Αν οι ντόπιοι πολίτες ήταν πιο συγκρατημένοι και υποψιασμένοι, ίσως η ισχύουσα κατάσταση να ήταν τελείως διαφορετική. Δεύτερος παράγοντας υπήρξε ο φόβος και η ανοχή των πολιτών απέναντι στην εγκληματικότητα. Ως τρίτο παράγοντα, θέτω τις διαχρονικές ευθύνες των δημοτικών αρχών που υποβάθμιζαν το θέμα και δεν έδιναν την απαραίτητη σημασία. Τέταρτος παράγοντας, θεωρώ ότι είναι οι ενέργειες μετακίνησης της εγκληματικότητας το 2011- 2012 από την Αθήνα και την Ομόνοια, στις «πίσω αυλές» της Αττικής.
Υπάρχει οποιουδήποτε είδους συνεργασία μεταξύ του συλλόγου σας και άλλων φορέων ή του ίδιου του Δήμου;
Θα ήθελα να επισημάνω ότι τέτοιου είδους σύλλογος με την επωνυμία «Σύλλογος κατά της Εγκληματικότητας και των Ναρκωτικών» είναι πρωτοτυπία για όλη την Ελλάδα. Μας έχουν πλησιάσει από την Σπάρτη, τον Πύργο Ηλείας, την Κέρκυρα, την Αιτωλοακαρνανία, την Κόρινθο, την Χαλκίδα, και από τα Νεόχτιστα του Ασπροπύργου, όπου και εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Σε γενικές γραμμές, ναι, υπάρχει συνεργασία με τους τοπικούς εξωραϊστικούς συλλόγους, με στόχο να αντιμετωπίσουμε από κοινού το πρόβλημα χωρίς καταγγελτικό λόγο, με ουσιαστικές προτάσεις και όλοι μαζί επιθετικά να βγούμε μπροστά, αλλάζοντας την ατζέντα σε αυτούς που έχουν τις ευθύνες για να λυθούν τα προβλήματα των πολιτών του Δήμου. Συνεργασία φυσικά υπάρχει και θα υπάρχει με τον κάθε δήμαρχο και σχεδόν στο σύνολο με όλους τους αρχηγούς των παρατάξεων του Δήμου. Έπρεπε να πάρουμε πρωτοβουλίες, να κάνουμε προτάσεις και να πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, άρα έπρεπε να μπούμε και στο Δήμο. Τέλος, είχα την τιμή ο δήμαρχος να με τοποθετήσει στο Συμβούλιο Παραβατικότητας του Δήμου, που έχει ρόλο μόνο ενημερωτικό και συμβουλευτικό, έτσι ώστε να μπορέσουμε όλες αυτές τις προτάσεις που είχαμε και έχουμε, να τις μετουσιώσουμε, να τις επικοινωνήσουμε και όσο το δυνατόν να πιέσουμε τη δημοτική αρχή ως θεσμό και φυσικά τον ίδιο τον δήμαρχο, για να μπορέσουμε να φέρουμε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα ως προς την κύρια αποστολή εκ του νόμου του ΣΠ. Τι έγινε τελικά; Σχεδόν τίποτα, οι λόγοι πολλοί!
Ο αστυνομικός της γειτονιάς σαν μια μορφή αστυνόμευσης, θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα στον Δήμο Αχαρνών;
Θεωρώ ότι θα μπορούσε να φέρει κάποια αποτελέσματα, συμβολικού χαρακτήρα όπως πχ λειτουργεί ο συναγερμός ενός αυτοκινήτου, δηλαδή αποτρεπτικά. Οι οργανωμένοι εγκληματίες γενικότερα δεν σταματούν εύκολα σε έναν αστυνομικό γειτονιάς. Θεωρώ ότι σε έναν Δήμο σαν τον δικό μας δεν «παίζει» ο αστυνομικός της γειτονιάς. Εκεί που το έγκλημα κάνει πάρτι , «παίζουν» τα μεγαλύτερα και τα πιο οργανωμένα σχέδια από την αστυνομία.
Ποιός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του σχολείου στην αντιμετώπιση της παραβατικότητας, της εγκληματικότητας και στις πολιτικές εναντίων των ναρκωτικών;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό, η γνώση και η μόρφωση των παιδιών σε πολλά επίπεδα. Πρώτο επίπεδο είναι από τους ίδιους τους ανθρώπους που δεν στέλνουν τα παιδιά τους. Είτε πρόκειται για μειονότητες, είτε ευπαθείς ομάδες, οι οποίες για κάποιον λόγο δεν έχουν τρόπο να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Εκεί πρέπει να παρέμβει η δημοτική αρχή, να επιληφθεί η Πολιτεία και κυρίως το υπουργείο Παιδείας, με διαφόρους τρόπους να εξαναγκάζει τους γονείς να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο. Δεύτερον, να υπάρξει μια μεγάλη κινητοποίηση από τους αρμόδιους φορείς και από το υπουργείο Υγείας, για ενημέρωση μέσα στα σχολεία και κυρίως σε όσα είναι σε τέτοιου είδους ευαίσθητες περιοχές. Εμείς σαν σύλλογος ή σαν Δήμος πρέπει να πάρουμε άδεια για να μπούμε μέσα στα σχολεία. Υπάρχουν ειδικοί από συγκεκριμένες δομές που έχουν τη γνώση και την εμπειρία να προσεγγίσουν την ευαίσθητη ψυχοσύνθεση των παιδιών, να ενημερώνουν τα σχολεία και την ευρύτερη κοινωνία. Η ουσιαστική πρόληψη σηματοδοτείται από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες στον Δήμο. Η πρόληψη γύρω από το σχολείο, πρέπει να έχει και μια μορφή κατασταλτικού χαρακτήρα, διότι πολλές φορές στα σχολεία από έξω υπάρχουν έμποροι ναρκωτικών, επιτήδειοι που πλησιάζουν ευάλωτα παιδιά ψυχικά, σωματικά και οικονομικά, και έτσι το «γαϊτανάκι» της εγκληματικότητας αρχίζει να περιπλέκεται. Εμείς από την πλευρά μας έχουμε κάνει μια πρόταση στο υπουργείο Εργασίας, που αφορά στη μόρφωση των ευπαθών ομάδων και όλων των «φυλών των Φαραώ», που μένουν στην περιοχή. Το προνοιακό οικογενειακό επίδομα που δίνεται στις ευπαθείς ομάδες για τη μόρφωση των παιδιών τους πρέπει να αποδίδεται όχι κατά την εγγραφή τους στο σχολείο, αλλά μετά το πέρας της σχολικής περιόδου. Δηλαδή, μόνο τα παιδιά που παρακολουθούν το σχολείο και συμμετέχουν στην εκπαίδευση πάνω από το 70% με 80% σε παρουσίες θα λαμβάνουν το οικογενειακό επίδομα.
Επιστημονικοί κύκλοι στην Ευρώπη αναφέρουν, ότι το καλύτερο προληπτικό μέτρο κατά της εγκληματικότητας, είναι να γίνουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Ποιά είναι η γνώμη σας και τι θα έπρεπε να γίνει σε επίπεδο δήμου και κοινότητας, για να επιτευχθεί αυτό;
Εγώ πιστεύω, ναι, πρέπει να’ ναι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Πότε γίνεται ένας άνθρωπος ευτυχισμένος; Όταν έχει δουλειά. Αν είναι μορφωμένος ή έχει τελειώσει ένα σχολείο ή μπορεί να διαβάζει, μπορεί να μετρά. Ένας άνθρωπος γίνεται ευτυχισμένος, όταν μπορεί να συνδιαλέγεται με ανθρώπους, που του ανεβάζουν το επίπεδο και όχι το κατεβάζουν. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ευτυχία ψυχής, όταν αρχίσει να κερδίζει τα πρώτα του χρήματα, όταν βλέπει ότι αυτά που κερδίζει είναι τίμια, πονεμένα χρήματα. Η ευτυχία περνά με τις ευκαιρίες που προσφέρει, Δήμος και κράτος στους πολίτες του, ο Δήμος πρέπει να προσέχει τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν δουλειά και πέφτουν στην παραβατικότητα, να προσπαθεί να τους βοηθά να βρουν δουλειά, έτσι ώστε τα παιδιά τους να πάνε σχολείο και να μην μπαίνουν σε παραβατικές συμπεριφορές. Ο δήμαρχος πρέπει οργανωμένα, από εκπροσώπους φορέων τους, να τους ακούσει να καταγράψει τα αιτήματά τους και να δει πως μπορεί να βοηθήσει μέσω των συναρμοδίων υπουργείων που ασχολούνται με τις μειονότητες και τις ευπαθείς ομάδες. Ο Δήμος να μπορεί να εκμεταλλεύεται τα προγράμματα του ΕΣΠΑ, δίνοντας κονδύλια σε όσους χρίζουν τέτοιων συμπεριφορών, μέσα από εκπονημένες μελέτες, απογράφοντας και καταγράφοντάς τους, ανακαλύπτοντας όλους όσους έχουν πραγματικά ανάγκη να μπουν σε προγράμματα, έτσι ώστε να αλλάξει η ζωή τους, για να μην γίνονται παραβατικοί. Όλοι πρέπει να βοηθήσουν, κυβέρνηση και Δήμος ως προς την απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, επάνω σε αυτό το θέμα. Επίσης, ο Δήμος μπορεί να προσφέρει πολιτισμό, θέατρο, αθλοπαιδιές, αθλητικές διοργανώσεις, παρασύροντας όλον αυτόν τον κόσμο, ο οποίος νοιώθει περιθωριοποιημένος κοντά του, κάνοντάς τον να συμμετέχει στα πολιτιστικά δρώμενα του Δήμου, με ενεργό ρόλο. Να τον συμπαρασύρει στους χώρους αυτούς, να τον εντάξει και να του δώσει κάποιες αρμοδιότητες και πρωτοβουλίες, να του μορφώσει τα παιδιά ή ακόμα και τον ίδιο στα στοιχειώδη, ενέργειες που θα του αλλάξουν τη ζωή και θα τον κάνουν να είναι χρήσιμος. Με δυο λόγια να τον εντάξει στα προγράμματα, που τελικά θα του αλλάξουν τη ζωή του ιδίου και της οικογενείας του, αυτή είναι η αλήθεια. Η μόρφωση, η εργασία, με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, πιστεύω ότι είναι τα καλύτερα προληπτικά μέτρα κατά της εγκληματικότητας, που δίνουν ποιότητα ζωής και κάνουν τους ανθρώπους να ευτυχούν .
Το περιβάλλον και η ρυμοτομία μιας πόλης μπορούν να παίξουν ρόλο στην πρόληψη της εγκληματικότητας;
Το περιβάλλον και η ρυμοτομία μιας πόλης, δημιουργούν πολλά προβλήματα σε έναν πολίτη. Η άναρχη δόμηση και η ανεπάρκεια του φωτισμού στους δρόμους, λειτουργούν στην πλειοψηφία τους ως παρότρυνση ή και ενθάρρυνση σε παραβατικές συμπεριφορές από παραβατικά στοιχεία. Και τι εννοώ: υπάρχουν οικόπεδα ακόμα και σπίτια, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται, δεν καθαρίζονται, δεν περιφράζονται δεν σφραγίζονται, δρόμοι που εγκαταλείπονται χωρίς να διορθώνονται από τις φθορές, ρέματα που δεν καλύπτονται και για λόγους υγείας, που εν γένει σε όλα αυτά αναπτύσσονται παράνομες συμπεριφορές, κρύβοντας εκεί διάφορα παράνομα προϊόντα, όπως ναρκωτικά, κλπ, παιδικές χαρές, που χρόνια πριν κατασκευάστηκαν και αυτές εγκαταλείφθηκαν και έγιναν παράνομες τοπικές χωματερές. Το 13οΓυμνάσιο Αυλίζας που δεν χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο, ενώ έπρεπε να σφραγιστεί, αφέθηκε εντελώς ελεύθερο με αποτέλεσμα να γίνει σημείο αναφοράς όλων των ειδών εγκληματικής συμπεριφοράς. Σημαντικό λοιπόν είναι να επισκευάζονται τακτικά παλιοί δρόμοι, να γίνεται διάνοιξη νέων, όπως η αυτή της Μόρνου και φυσικά, να φωταγωγούνται. Να γίνει απαλλοτρίωση περιοχών και να φτιαχτούν πλατείες και αθλητικοί χώροι, έτσι ώστε να υπάρχει κινητικότητα από παντού, να εγκατασταθούν στις ευαίσθητες περιοχές υπηρεσίες του Δήμου και του κράτους, έτσι σιγά – σιγά, να απομακρύνεται και να λειαίνεται η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα, που παρεισφρέει επειδή όλοι έχουν τον τρόπο και τον χώρο να κρύψουν κάτι. Η άναρχη δόμηση γενικότερα, υποστηρίζει τέτοιου είδους παράνομες δραστηριότητες αναμφισβήτητα, για μένα όμως την διαφορά την κάνει ο πολίτης εκεί που μένει. Ο πολίτης μπορεί να τα ανατρέψει όλα και με την ψήφο του και με την ενεργή του παρουσία μέσα στο Δήμο, στο κράτος, στο χώρο που ζει.
H φτώχεια, η μεγάλη πυκνότητα του πληθυσμού και οι σπάνιες τεχνοδομές κοινής ωφέλειας σε μια περιοχή, φαίνεται να οδηγούν σε παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές. Ποιά είναι η γνώμη σας;
Και πριν την κρίση υπήρχε φτώχεια, σε διάφορες μορφές και σε διάφορες περιοχές της Αττικής, αλλά δεν υπήρχε έξαρση της εγκληματικότητας, άρα η φτώχεια δεν είναι το πρόβλημα. Είναι ίσως μια δικαιολογία, για να πούμε ότι η φτώχεια φέρνει στις περιοχές την εγκληματικότητα και γενικώς την εμπορία ναρκωτικών και ίσως η ποιότητα των κατοίκων να λειτουργεί θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο πιο οργανωμένη είναι μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, αναπτύσσοντας χώρους κοινής ωφέλειας, κλειστά γυμναστήρια, θέατρα, μουσεία, αξιοποίηση αρχαιολογικών χώρων, χώροι αναψυχής κλπ, τότε και μόνο τότε οι παραβατικές και εγκληματικές συμπεριφορές θα απαλειφθούν και η κινητικότητα θα μειώσει την φτώχεια μέσα από την αύξηση της εργασίας.
Τι προτάσεις έχετε κάνει ως σύλλογος και τι στόχο έχετε βάλει;
Οι προτάσεις μας έχουν τρεις βασικούς πυλώνες. Ο πρώτος αφορά στους πολίτες. Οι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι ενεργοί και να πιέζουν την εκάστοτε δημοτική αρχή. Ο πολίτης πρέπει να καθαρίζει τα οικόπεδά του, να καταγγέλλει οτιδήποτε παραβατικό, έτσι ώστε να έχει γνώση η αστυνομία, για περαιτέρω ενέργειες και δράσεις. Οι πολίτες σε γενικές γραμμές πρέπει να δίνουν και να μπαίνουν στην λογική, ότι πρέπει να βοηθούν προς την κατεύθυνση της λύσης των προβλημάτων που απασχολούν την περιοχή. Αν ο κάθε ένας από εμάς νοιαστεί για την περιοχή του, θα φέρει αποτελέσματα. Ο δεύτερος είναι η δημοτική αρχή. Σήμερα, ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος του Δήμου Αχαρνών, πιστεύει ότι αυτός, από μόνος του, θα λύσει το πρόβλημα της εγκληματικότητας. Νομίζω ότι είναι λάθος. Η εγκληματικότητα επειδή δεν έχει χρώμα, απειλεί εξίσου όλους μας, το ίδιο και η εμπορία ναρκωτικών, η οπλοχρησία, η διατάραξη κλπ. Όλα αυτά, επειδή δεν έχουν χρώμα πρέπει να μην έχουν και χρώμα και παρατάξεις απέναντι στις αντιμετώπισή τους, άρα πρέπει να δημιουργηθεί μια «δημοτική ομοψυχία», έτσι το λέω και το εννοώ, όπου με τον νέο δήμαρχο «μπροστάρη», μετά τον Μάιο που θα εκλεγεί, όλες μαζί οι παρατάξεις, να αφιερώσουν χρόνο και σχέδια με αποφασιστικότητα, να συγκροτήσουν το Συμβούλιο Παραβατικότητας από την αρχή, με φορείς που μπορούν να δώσουν προτάσεις, με επιστήμονες που δεν θα μείνουν μόνο στα σχέδια και την καταγραφή των προβλημάτων, αλλά όλοι μαζί θα μπουν στην λογική, να προσφέρουν προς αυτήν την κατεύθυνση και όλοι μαζί με ένα σχέδιο να πάνε στην κεντρική εξουσία και να απαιτήσουν τα αυτονόητα, για την περιοχή μας. Τρίτος, η Πολιτεία. Να ανατρέψουμε την κατάσταση, που οι αποφάσεις των υπουργείων νομοθετικά έχουν περιορίσει την ελευθερία μας. Όπως να τροποποιηθούν οι νόμοι από το υπουργείο Δικαιοσύνης, να υπάρξει μόνιμη παρουσία και υπηρεσιακή, επιχειρησιακή δράση της ΕΛ.ΑΣ. Το υπουργείο Υγείας να εκπονήσει σχέδιο για την απεξάρτηση των τοξικοεξαρτημένων. Κακά τα ψέματα, όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Πρόσφατα έμαθα ότι ψηφίστηκαν στη Βουλή οι χώροι εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών. Κάτι που για το οποίο οι γνώμες διίστανται και θα κριθούν εκ του αποτελέσματος από τροποποιήσεις νόμων που θα βελτιώσουν το νομοθέτημα. Το υπουργείο Εργασίας να απογράψει όλες τις μειονότητες και τις ευπαθείς ομάδες, που μένουν στις περιοχές αυτές, οι οποίοι δεν ξέρουμε πόσοι είναι, τι ονόματα έχουν, αν έχουν ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κλπ και μάλιστα είναι δικαιούχοι προνοιακών επιδομάτων.
Γιατί επιμένετε για τη δημιουργία Αστυνομικού Τμήματος στην Αυλίζα;
Ο πρώτος λόγος είναι, ότι το αστυνομικό τμήμα εγκαθίσταται σε μια περιοχή που είναι σύνορα ενός «τριεθνούς» γεωγραφικού προσδιορισμού, του Ζεφυρίου, του Καματερού και των Άνω Λιοσίων. Αυτή τη στιγμή, το ΑΤ εδρεύει σε μια φιλήσυχη περιοχή, σε ένα ιδιόκτητο κτήριο, άρα με καταβολή ενοικίου από την ΕΛ.ΑΣ. , είναι πολύ κοντά στη Διεύθυνση Ασφάλειας Δυτικής Αττικής στο Ολυμπιακό Χωριό και πολύ μακριά από την Αυλίζα και περιοχές όπως τον Άγιο Δημήτριο, τη Χαραυγή, τον Προφήτη Ηλία. Η μεταφορά του είναι επιβεβλημένη σε μια περιοχή έντονα εγκληματογόνα, σε δημόσιο κτήριο χωρίς ενοίκιο, που σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. καλύπτει επιχειρησιακά το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, που απαιτούν 2.751 κάτοικοι με υπογραφές από το 2015, που κανείς δεν τους σέβεται δεν τους ακούει, δεν τους πονά στην ανάγκη να ζουν όλοι εκεί χωρίς το φόβο και την απαξίωση ανθρώπων και περιουσίας. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με ψήφισμα το Δημοτικό Συμβούλιο επί δημαρχίας κ. Ντούρου και κ. Κασσαβού, έχει αποφασίσει την παραχώρηση του κτιρίου στην ΕΛ.ΑΣ. Τρίτον, μετά από πολλές ερωτήσεις του βουλευτή Βασίλη Οικονόμου, ο οποίος κατανόησε το πρόβλημα, και με συνεχείς προσπάθειές του και σε άλλα υπουργεία, ο υφυπουργός του υπουργείου Παιδείας το 2014 μέσα στη Βουλή, παραχωρούσε και δήλωνε την έγκριση του υπουργού για την αλλαγή χρήσης του σχολικού κτηρίου. Τέταρτον, το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του Δήμου και της ΕΛ.ΑΣ. στο οποίο υπάρχει όρος υποχρέωσης της ΕΛ.ΑΣ. για την ίδρυση ενός πολυδύναμου Α.Τ. στην Αυλίζα. Πέμπτον, η Κτηματική Υπηρεσία σε συνεργασία με το υπουργείο Υποδομών και τα συναρμόδια υπουργεία, προχωρά σε ενέργειες προκειμένου να λύσει το θέμα της αλλαγής χρήσης και παραχώρησης αυτού στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, αλλά η γραφειοκρατία επιβραδύνει τόσο πολύ τις απαιτούμενες ενέργειες που μπορεί να μας προλάβουν ξανά οι επικείμενες εκλογές. Επισημαίνουμε ότι, με την εγκατάσταση του αστυνομικού τμήματος στην περιοχή, βάζουμε την αστυνομία στην καθημερινότητα του προβλήματος. Επομένως, δημιουργείς και μια προληπτική κατάσταση, γιατί θεωρούμε ότι αν κάποια στιγμή ήταν εκεί το αστυνομικό τμήμα, θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις να υπάρξει μια πρόληψη, ως προς τους πυροβολισμούς και ως προς τη διατάραξη. Λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει νόμος που να μπορεί να προφυλάσσει τις οικιστικές περιοχές, από τον νόμο περί διατάραξης, για να κάνει πιο άνετη την αστυνομική παρέμβαση, αναγκάζεσαι να μπεις στην λογική, ότι πρέπει να το’ χεις εκεί. Εγώ, προσωπικά δεν πετώ στα σύννεφα ότι αν έρθει το αστυνομικό τμήμα θα σταματήσει ίσως η εμπορία ναρκωτικών. Αυτό όμως που προσδοκούμε να γίνει, είναι να ηρεμήσει η περιοχή και να δημιουργήσουμε αυτό που λέμε πρόληψη, ελαχιστοποιώντας την κινητικότητα των παραβατικών, εξαλείφοντας την διατάραξη και την χρήση των όπλων. Τέλος, οι τοπικές κοινωνίες προχωρούν μπροστά όταν οι πολίτες συμμετέχουν ενεργά και παρεμβατικά σε αυτές. Όταν επιλέγουν ορθώς με προοπτική και όχι παρασυρόμενοι από λαϊκισμούς τους δημοτικούς άρχοντες και όταν, κατά συνέπεια, επηρεάζουν την κεντρική εξουσία, που έχει και τον κύριο λόγο και ρόλο για την ανακούφιση από τα σοβαρά προβλήματα των πολιτών κυρίως στις ευαίσθητες περιοχές που μαστίζονται από την εγκληματικότητα. Η ασφάλεια, η ελευθερία και η ευτυχία να ζούμε ποιοτικά χωρίς φόβο, χωρίς να ντρεπόμαστε, είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό μας δικαίωμα.
