Loading...

Περί θανατικής ποινής


Ως θανατική ποινή ορίζεται εκείνη που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τις αρχές ενός κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής του. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί και συχνά την συναντούμε και ως «η εσχάτη των ποινών».

Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε το 1993 επί της κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Γεώργιος Κουβελάκης. (Νόμος 2172/1993, άρθρο 33, παράγραφος 1, ΦΕΚ Α΄ 207). Όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν πλέον καταργήσει την θανατική ποινή, αλλά συνεχίζει να εφαρμόζεται σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Κίνα και πολλά ακόμη κράτη του μουσουλμανικού κόσμου.

Η θανατική ποινή αποτελεί αντικείμενο ποικίλλων συζητήσεων καθώς άπτονται θέματα ηθικής και δικαιοσύνης. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων όπου θέτουν ως ακράδαντο επιχείρημα ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει μία άλλη ανθρώπινη ζωή. Η ανθρώπινη ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και αναφαίρετη ακόμη και εκείνη του εγκληματία. Υπάρχει όμως και η κατηγορία των ανθρώπων όπου στέκονται υπέρ της εφαρμογής της σε εγκλήματα όπως του φόνου ή της παιδεραστίας καθώς η θανάτωση του εγκληματία προσφέρει το μέγιστο δυνατό συναίσθημα δικαιοσύνης στο ίδιο το θύμα.

Η θανατική ποινή ως μέσο κολασμού που απειλούσε τα βαρύτερα των εγκλημάτων είχε μια μακραίωνη ιστορία όπου την συναντούμε στις πρώτες ανατολικές θρησκείες, στην ελληνική μυθολογία και στο μεσαίωνα. Πλέον η ανθρώπινη ζωή έχει αποτελέσει αναμφισβήτητο πανανθρώπινο δικαίωμα, αναφαίρετο και κατοχυρωμένο τόσο συνταγματικώς όσο και με αμέτρητες διεθνείς συμβάσεις.

Στις σύγχρονες κοινωνίες και ενώ έχουν πραγματοποιηθεί τόσοι αγώνες ανά αιώνες για την αναγνώριση της ζωής ως υπέρτατο δικαίωμα, η θανατική ποινή συνεχίζει να υφίσταται. Ευτυχώς για τις Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί παρελθόν.Όλες οι εκτελέσεις παραβιάζουν το δικαίωμα στη ζωή. Όσες δε διενεργούνται δημόσια αποτελούν μια τεράστια προσβολή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στην Ελλάδα, ο τελευταίος Έλληνας πολίτης όπου εκτελέστηκε ήταν το 1972 ύστερα από καταδίκη για κάποιο ποινικό αδίκημα. Ουσιαστικά από το 1974 και έπειτα τέτοια ποινή δε ξαναεφαρμόστηκε.

Επιχειρήματα Υπέρ της θανατικής ποινής όπου προβάλλουν οι χώρες που κάνουν χρήση της:

1.        Η θανατική ποινή έχει απίστευτη εκφοβιστική δύναμη. Οπότε όταν οι εγκληματίες έχουν άγρια ένστικτα αποθαρρύνονται λόγω αυτής.2.      Η δικαίωση της οικογένειας του θύματος καθώς και το ίδιο το θύμα επέρχεται μόνο με τη θανάτωση του δράστη. Στην περίπτωση αυτή η θανατική ποινή έχει διπλό ρόλο. Από τη μία ανακουφίζεται ψυχικά το οικογενειακό περιβάλλον του θύματος και από την άλλη αποφεύγονται φαινόμενα αυτοδικίας και έχουν ως κατάληξη έναν αιματηρό κύκλο αντεκδίκησης.3.       Η ισόβια κάθειρξη που είναι περίπου 20-25 έτη και περιλαμβάνει τα βαρύτερα αδικήματα δεν εγγυάται ότι ο δράστης δε θα ξαναπροβεί στη τέλεση του ίδιου εγκλήματος.4.      Πλέον που η επιστήμη και η τεχνολογία είναι τόσο εξελιγμένες και ανιχνεύεται το DNA με τόση ακρίβεια καθιστά το ποσοστό λάθους μηδενικό.5.      Η πολιτεία έχει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας και της αυτοπροστασίας απέναντι στα κακώς κείμενα όπου πρόκειται να τη βλάψουν. Εννοώντας δηλαδή αυτούς που επιλέγουν τη μη συμμόρφωση τους. Με τη θανατική ποινή εξουδετερώνονται οι στυγνοί εγκληματίες. 

Επιχειρήματα Κατά της θανατικής ποινής
1.        Το σύστημα «οφθαλμός αντί οφθαλμού» είναι αναχρονιστικό και δεν ανήκει στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Με τη επιβολή της θανατικής ποινής το κράτος μετατρέπεται σε ψυχρό δολοφόνο, με τη δική μας συναίνεση.2.      Ένα από τα σημαντικότερα μείον της είναι ότι είναι μη αναστρέψιμη. Παρόλη την πρόοδο της εγκληματολογίας και της βιοιατρικής, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που λανθασμένα οδήγησαν στην καταδίκη κάποιου.3.       Το σωφρονιστικό ίδρυμα δε πρέπει να αποβλέπει στην εκδίκηση. Αντιθέτως οφείλει να έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα με βασική επιδίωξη την επανακοινωνικοποίηση και ένταξή του εγκληματία στην κοινωνία. Με τη χρήση της ακυρώνεται και η λειτουργία του συστήματος και εξαλείφεται κάθε πιθανότητα μετάνοιας και μεταμέλειας.4.      Βασικότερο καθήκον της πολιτείας πρέπει να αποτελεί ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης ζωής (Άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος 1975). Σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς η ανθρώπινη ζωή πρέπει να προστατεύεται.5.      Η θανατική ποινή προκαλεί το κοινό αίσθημα, φανατίζει τη κοινωνία και εξάπτει το μίσος. Λειτουργεί καταλυτικά στην κοινωνική σταθερότητα, καταρρακώνοντας την ηθική της.

Εν κατακλείδι, η ανθρώπινη ζωή είναι αγαθό απαραβίαστο και η κρατική εξουσία δεν έχει το δικαίωμα αφαίρεσής της. Η πολιτεία δε μπορεί να θέτει ως προτεραιότητα της την προστασία της και ύστερα εκείνη των πολιτών. Σε μία δημοκρατική κ προοδευτική κοινωνία η εκτέλεση ή η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής κατακρίνεται και
αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Kέλλυ Σαουάχ-ΜαραγκουδάκηΘεολόγος-Κοινωνική Επιστήμονας
Υπ. Social Media Δυτ. Ελλάδος – Ιονίων Νήσων ΝΔ 
Περιμένουμε το σχόλιο σου
Αρχική σελίδα item

Μόλις Ανέβηκε